De Klap
‘Ik doe het op één voorwaarde.’
‘Volgens mij verkeer jij niet in de positie om voorwaarden te stellen.’
‘Ik wil dat je me tijdens het triootje in een uniform afranselt terwijl je me “mijn meissie” noemt,’ ging ze onverstoorbaar door.
‘Ik betwijfel of een trio met je beste vriendin wel de juiste straf voor jou is. Ik wilde eigenlijk alleen maar zien of je door het stof zou willen gaan om onze relatie nog een laatste kans te geven maar wat heeft het voor zin als je het als een pleziertje ziet?’
‘Krabbel je terug? Wil je dan geen revanche?’ vroeg ze sarcastisch.
‘Nee, ik krabbel niet terug. Ik had alleen een andere reactie verwacht.’
‘Raf, waarom draai je altijd om de hete brij heen? Vind je het soms gek dat zo’n grote piloot in een donkerblauw uniform me opwindt als jij alleen op het veld weet te palen? Kun jij je onze laatste keer nog herinneren?’
‘We hebben inderdaad weinig gevreeën sinds de geboorte van Damian.’
‘Gevreeën? Als je het beestje al niet meer bij de naam durft te noemen is het echt mis. Ja, wat dat betreft ben ik blij dat je je oerdriften weer eens kunt botvieren. En geef vooral je eigen zoon nou niet de schuld! Paal mij en die hoer van een Sabia maar eens goed!’
‘Ik meen me te herinneren dat het publiek jou de hoer van Amsterdam noemde.’
‘Volgens mij heb je nooit begrepen waarom ze dat scandeerden, of wel soms?’
Het was even stil in huis. Sylvie gooide het geblondeerde haar met een air van een diva over haar schouder. Haar arrogante houding wekte irritatie op bij Rafael. Het liefst had hij haar ter plekke op haar mooie gezichtje geslagen maar één ding had hij in het veld geleerd: geduldig blijven en op het juiste moment toeslaan. Verpesten zou jammer zijn nu hij zo dicht bij zijn doel was.
‘We zullen morgenavond wel zien wie de grootste hoer is,’ zei hij na enig aarzelen op prikkelbare wijze.
‘Ik snap er werkelijk niets van dat je nooit iets van mijn overspel hebt gemerkt. Wees blij dat je na al die jaren eindelijk een sms’je hebt weten te onderscheppen! Kom je toch nog van je naïviteit af en kun je eindelijk ook eens losgaan.’
‘Mensen die monogaam zijn verwachten dat ook van hun partner.’
‘Ga jij me nu vertellen dat je nog nooit iemand anders hebt gepaald?’ vroeg ze half lachend.
‘Inderdaad, ook al moet ik toegeven dat mijn vingers ooit een keer in het broekje van een call girl zijn gegleden na afloop van een wedstrijd van het Nederlands elftal, maar dat telt niet echt mee. Ik kon als aanvoerder gewoon niet achterblijven, alles stond in het belang van het elftal.’
‘Call girl, golddigger of hoer, het is één pot nat. Alleen de omstandigheden zijn anders. Waarom doet de hele wereld zo moeilijk? Als vrouw moet je toch iets doen om op je vijfendertigste klaar te zijn. Dan maar voor eeuwig de hoer van Amsterdam of Hamburg. De buitenwereld heeft haar oordeel toch al lang klaar. Het enige wat ik nog kan doen is medelijden oproepen met mijn onschuldige gezichtje zodat mensen gaan twijfelen. Daar geniet ik van. En doe trouwens niet zo schijnheilig, ik weet het heus wel van Nikkie.’
Bij het horen van de naam Nikkie, deinsde Rafael even terug maar zijn boosheid keerde snel terug. Sylvies verwaandheid veroorzaakte ook bij hem loslippigheid. De toon was gezet.
‘Zal ik je eens vertellen waarom ik al jaren niet meer over je heen wil?’ vroeg Rafael.
‘Dat heb je toch al gezegd? Het is een beetje slap om je eigen zoon de schuld in de schoenen te schuiven.’
‘Dat zei ik om je niet te kwetsen. Nee, het is iets anders.’
‘Wat dan?’ hapte Sylvie.
‘Weet je wat het is? Ik hou gewoon niet van plastic ballen: in het veld stuiteren ze alle kanten op en buiten het veld krijg je ze niet van hun plaats.’
‘Lul!’ riep ze gekrenkt uit terwijl ze aanstalten maakte om weg te lopen. Toen ze bij de deur stond hoorde hij nog net de woorden: ‘Nog een tip: kom vooral niet in je lullige HSV-tenue aanzetten! Dat is namelijk geen uniform.'