Deel 15: Lea en haar stiletto's
Na de schemer volgde het avontuur, Lea's avontuur welteverstaan. De dans was haar wapen, het instrument van de verleiding. Verleidingskunst als onverzadigbare bevrediging. Niks geen lellebel, dit was een femme fatale van de bovenste plank. Eentje die Mata Hari tot een ordinaire golddigger zou doen verbleken.
Haar bovennatuurlijke glans zorgde voor betovering en fascinatie - ze was veel gevraagd bij de straatartiesten; haar lichaam pronkte op menig graffitiwerk en sierde talrijke underground covers - maar tegelijkertijd kon ze angstaanjagend zijn, vooral met een slok op in de nachtelijke uren. Het ambivalente kwam ook tot uiting in haar dans; het archetype van schone maagd, dat eer werd aangedaan op de tonen van de gamelan, kon ze klakkeloos inruilen voor die van een profane danseres die de goden verzocht met de meest sensuele heupwiegende bewegingen die de hiphop-scene ooit had beleefd. Hetzelfde gold voor de mannen die op haar pad kwamen. Een enkele aanblik deed een verslavende verliefdheid ontstaan, als ware zij de crack voor haar junkies.
De gladde brandweerpaal had haar enige tijd in de garage doen belanden - ze had bij daglicht aan haar verleidingstechniek geschaafd - maar ze was al snel uitgeleerd. De paal vlammen als vuurtongen doen spuwen was het hoogst haalbare geweest. Ze was op zoek naar een nieuwe uitdaging. Een uitdaging waarbij hetfemme fatale-karakter kon ontspruiten. Ze wilde haar grenzen opzoeken en overschrijden. Ze was klaar voor een ontdekkingsreis. Ze zou moeten ondervinden hoe ze haar onzekerheid kon verhullen achter een masker van stijlvolle arrogantie, haar broosheid kon verstoppen achter een houding van seksuele onafhankelijkheid, en haar intelligentie kon gebruiken om de controle te behouden.
Ze wilde de mannen aan haar voeten, op haar speelse manier. Immanuel was enorm geschrokken toen hij haar voor het eerst, buiten kantoortijd, in het donker, tegen het heupwiegende lijf liep. De hoge gympen van de andere dames in deze rauwe scène staken schril af tegen de gouden stilleto's waarop zij op hiphop danste. Het vlammen als vuurtongen doen spuwen was niet alleen aan de brandweerpaal voorbehouden, Lea's stilleto's legden de dansvloer er lam mee. En de mannen keken aandachtig toe. Het werd een afscheidsavond. Ook hier had ze haar grens bereikt: de grens van het toelaatbare. Ze was toe aan een nieuw, volwassener publiek waar ze de meer sophisticated tot haar slachtoffers kon maken, en ze haar laatste scrupules af kon schudden. Ze wilde echter nog één keer een statement maken, eentje die de tongen nog lang zouden beroeren. Haar duistere kant was in aantocht; ze zou haar eigen giftigheid moeten doorstaan en overwinnen.
Bij zijn laatste aanblik zag Immanuel dat er iets aan haar ketting bungelde. Immanuel kon het voorwerp niet direct thuisbrengen maar zag wel dat het uitermate goed in haar diepe decolleté paste. Bij het weglopen vroeg hij zich af wat ze van plan was met haar derde gouden stiletto.
Haar bovennatuurlijke glans zorgde voor betovering en fascinatie - ze was veel gevraagd bij de straatartiesten; haar lichaam pronkte op menig graffitiwerk en sierde talrijke underground covers - maar tegelijkertijd kon ze angstaanjagend zijn, vooral met een slok op in de nachtelijke uren. Het ambivalente kwam ook tot uiting in haar dans; het archetype van schone maagd, dat eer werd aangedaan op de tonen van de gamelan, kon ze klakkeloos inruilen voor die van een profane danseres die de goden verzocht met de meest sensuele heupwiegende bewegingen die de hiphop-scene ooit had beleefd. Hetzelfde gold voor de mannen die op haar pad kwamen. Een enkele aanblik deed een verslavende verliefdheid ontstaan, als ware zij de crack voor haar junkies.
De gladde brandweerpaal had haar enige tijd in de garage doen belanden - ze had bij daglicht aan haar verleidingstechniek geschaafd - maar ze was al snel uitgeleerd. De paal vlammen als vuurtongen doen spuwen was het hoogst haalbare geweest. Ze was op zoek naar een nieuwe uitdaging. Een uitdaging waarbij hetfemme fatale-karakter kon ontspruiten. Ze wilde haar grenzen opzoeken en overschrijden. Ze was klaar voor een ontdekkingsreis. Ze zou moeten ondervinden hoe ze haar onzekerheid kon verhullen achter een masker van stijlvolle arrogantie, haar broosheid kon verstoppen achter een houding van seksuele onafhankelijkheid, en haar intelligentie kon gebruiken om de controle te behouden.
Ze wilde de mannen aan haar voeten, op haar speelse manier. Immanuel was enorm geschrokken toen hij haar voor het eerst, buiten kantoortijd, in het donker, tegen het heupwiegende lijf liep. De hoge gympen van de andere dames in deze rauwe scène staken schril af tegen de gouden stilleto's waarop zij op hiphop danste. Het vlammen als vuurtongen doen spuwen was niet alleen aan de brandweerpaal voorbehouden, Lea's stilleto's legden de dansvloer er lam mee. En de mannen keken aandachtig toe. Het werd een afscheidsavond. Ook hier had ze haar grens bereikt: de grens van het toelaatbare. Ze was toe aan een nieuw, volwassener publiek waar ze de meer sophisticated tot haar slachtoffers kon maken, en ze haar laatste scrupules af kon schudden. Ze wilde echter nog één keer een statement maken, eentje die de tongen nog lang zouden beroeren. Haar duistere kant was in aantocht; ze zou haar eigen giftigheid moeten doorstaan en overwinnen.
Bij zijn laatste aanblik zag Immanuel dat er iets aan haar ketting bungelde. Immanuel kon het voorwerp niet direct thuisbrengen maar zag wel dat het uitermate goed in haar diepe decolleté paste. Bij het weglopen vroeg hij zich af wat ze van plan was met haar derde gouden stiletto.