Deel 23: De uitnodiging
Het was niet alleen de groengrijze envelop met de fraaie kerstversieringen die een enorme aantrekkingskracht uitoefende op Immanuel en Nada. Er was meer nodig om de staafmagneet van Nada in tweeën te doen barsten. Alleen een buitenaardse inhoud kon het oxidatieproces zo spontaan laten voltrekken.
‘Niet doen, dit is mijn huis en het is mijn post!’ schreeuwde Nada naar Immanuel.
‘Volgens mij is het aan ons beide geadresseerd,’ weersprak Immanuel op kalme wijze.
‘Je moet met je tengels van mijn post afblijven.’
‘Het is niet jouw post, het is onze post. Kijk maar eens naar de namen op de envelop!’
‘Mag ik de brief dan tenminste als eerste lezen?’ vroeg Nada iets minder geprikkeld.
‘Als je het echt wilt prima maar waarom leggen we de uitnodiging niet op tafel zodat we het samen kunnen lezen? De uitnodiging is tenslotte aan ons beide gericht.’
De snelheid waarmee de uitnodiging op tafel werd gelegd kon worden vergeleken met die van een explosieve reactie. Immanuel en Nada lazen vrijwel synchroon dezelfde woorden:
Mijn lieve volgelingen Nada en Immanuel,
Mijn tournee is voltooid. Het tijdreizen heeft me in hechtenis genomen.
Ik heb jullie in het verleden gezien en in de toekomst. Een enkele
terugblik, zelfs een vooruitblik, zou ik aangekund hebben maar de
zoektocht naar het doorgeven van de ziel heeft me uitgeput. Niks geen
klusjesman, droomduider of esoterische lingamfluisteraar. Ik ben boven
mezelf uitgestegen, ben als het ware in de rol van God geduveld.
Mijn rol in het geheel is duidelijk geworden. De toekomst is niet meer
dan een kleurplaat van het verleden. Vechten naar vrijheid is als een
kind die buiten de lijntjes kleurt. De puzzelaars onder ons begrijpen het
tenminste: de letters staan vast, ze moeten slechts gerangschikt worden.
De juiste rangschikking als ultiem geluk. Onze ziel volgt dezelfde weg.
Het leven als één grote doppelgänger. Over doppelgängers gesproken.
De wereld is lunatiek en de lunatiek is werelds. Maar het einde is in
zicht. Het laatste avondmaal staat gepland voor kerstavond: de
ontmaskering van de tweelingziel. Kom, wees nog één keer mijn
volgeling en geef jullie over aan de openbaring van de zielenreis!
De ontleding is, achteraf bezien, een wonderbaarlijk simpele puzzel
gebleken. Ruim plaats in voor de wederopstanding van de ziel!
Het laatste avondmaal begint om 8 uur. Wees niet de laatste!
Kerstgroet,
VdB
Het was even stil aan de eettafel. Het was Nada die als eerste sprak.
‘Ik zei het je toch al, die kerel is echt gestoord.’
‘Ik heb ook mijn twijfels maar iets in me doet me twijfelen,’ zei Immanuel.
‘Jij gelooft zeker ook in reïncarnatie en die zielenknijpers die daar hun therapie op baseren?’
‘Het is heel vreemd maar ik heb het gevoel dat Van den Bovenkamp zichzelf gaat opofferen,’ antwoordde Immanuel.
‘En waarom, als ik vragen mag?’
‘Hij is achter iets gekomen dat te heftig voor hem is en wil dat met ons delen.’
‘Hoor de profeet Immanuel allen aan,’ zei Nada spottend.
‘Ik nodig je uit!’
‘Niet doen, dit is mijn huis en het is mijn post!’ schreeuwde Nada naar Immanuel.
‘Volgens mij is het aan ons beide geadresseerd,’ weersprak Immanuel op kalme wijze.
‘Je moet met je tengels van mijn post afblijven.’
‘Het is niet jouw post, het is onze post. Kijk maar eens naar de namen op de envelop!’
‘Mag ik de brief dan tenminste als eerste lezen?’ vroeg Nada iets minder geprikkeld.
‘Als je het echt wilt prima maar waarom leggen we de uitnodiging niet op tafel zodat we het samen kunnen lezen? De uitnodiging is tenslotte aan ons beide gericht.’
De snelheid waarmee de uitnodiging op tafel werd gelegd kon worden vergeleken met die van een explosieve reactie. Immanuel en Nada lazen vrijwel synchroon dezelfde woorden:
Mijn lieve volgelingen Nada en Immanuel,
Mijn tournee is voltooid. Het tijdreizen heeft me in hechtenis genomen.
Ik heb jullie in het verleden gezien en in de toekomst. Een enkele
terugblik, zelfs een vooruitblik, zou ik aangekund hebben maar de
zoektocht naar het doorgeven van de ziel heeft me uitgeput. Niks geen
klusjesman, droomduider of esoterische lingamfluisteraar. Ik ben boven
mezelf uitgestegen, ben als het ware in de rol van God geduveld.
Mijn rol in het geheel is duidelijk geworden. De toekomst is niet meer
dan een kleurplaat van het verleden. Vechten naar vrijheid is als een
kind die buiten de lijntjes kleurt. De puzzelaars onder ons begrijpen het
tenminste: de letters staan vast, ze moeten slechts gerangschikt worden.
De juiste rangschikking als ultiem geluk. Onze ziel volgt dezelfde weg.
Het leven als één grote doppelgänger. Over doppelgängers gesproken.
De wereld is lunatiek en de lunatiek is werelds. Maar het einde is in
zicht. Het laatste avondmaal staat gepland voor kerstavond: de
ontmaskering van de tweelingziel. Kom, wees nog één keer mijn
volgeling en geef jullie over aan de openbaring van de zielenreis!
De ontleding is, achteraf bezien, een wonderbaarlijk simpele puzzel
gebleken. Ruim plaats in voor de wederopstanding van de ziel!
Het laatste avondmaal begint om 8 uur. Wees niet de laatste!
Kerstgroet,
VdB
Het was even stil aan de eettafel. Het was Nada die als eerste sprak.
‘Ik zei het je toch al, die kerel is echt gestoord.’
‘Ik heb ook mijn twijfels maar iets in me doet me twijfelen,’ zei Immanuel.
‘Jij gelooft zeker ook in reïncarnatie en die zielenknijpers die daar hun therapie op baseren?’
‘Het is heel vreemd maar ik heb het gevoel dat Van den Bovenkamp zichzelf gaat opofferen,’ antwoordde Immanuel.
‘En waarom, als ik vragen mag?’
‘Hij is achter iets gekomen dat te heftig voor hem is en wil dat met ons delen.’
‘Hoor de profeet Immanuel allen aan,’ zei Nada spottend.
‘Ik nodig je uit!’