Trijntje Filistijntje*
Een groep van minimaal twintig Filipijnse kinderen van een jaar of tien heeft een kring rondom haar gevormd. Ze kan geen kant op. Terwijl ze de kinderen uit de kring een voor een in zich opneemt, treden vier Filipijnse meisjes met lange, gitzwarte haren en ongeschonden engelengezichtjes uit de kring. Ze gaan naast haar staan, twee aan iedere kant, schouder aan schouder en zetten 'Ik zou het zo weer overdoen' in. De meisjes met de prachtige namen Malaya, Corazon, Divina en Jesusa herhalen het refrein tot in den treure terwijl hun tranen van bloed het witte strand van het Filipijnse eiland Coron rood doet kleuren. Hoewel het Filipijnse accent van de meisjes haar pijn aan de oren doet, weet ze dat ze zich daar nu even niet druk over moet maken. Ze zit hier tenslotte niet in haar hoedanigheid van jurylid met haar dikke reet op het strand. Het ergste moest nog komen.
Toen de meisjes het refrein 200.000 keer hadden gezongen, hielden de tranen het voor gezien. Malaya, de meest vrijmoedige van het viertal breekt uiteindelijk het ijs.
'Zou je het inderdaad zo weer overdoen?' vroeg Malaya.
'Kwam die like-actie uit het hart of werd je door eigenbaat gedreven?' vroeg Corazon met een prachtige glimlach op haar puntgave gezichtje.
'Wij hebben het toegezegde geld van giro 555 al besteed aan hulpgoederen voor de bewoners van de Palawan-eilanden en zitten nu met onze handen in het haar', gaat Divina eroverheen zonder haar de kans te geven om te antwoorden op de eerdere vragen. 'Wat denk je dat onze Vader van jouw belofte vindt?'
'Er zit maar een ding op', spreekt Jesusa mysterieus terwijl ze haar hoofd naar de zee draait. 'Laten we het oordeel overlaten aan onze opperrechter!' gebood Jesusa. Juist op dat moment komt er een man met een grote paarse zwembroek uit de Suluzee op het strand af. Ze ziet dat de man over het water loopt. Eenmaal dichterbij gekomen herkent ze zijn contouren en loopje: het is Marco. Een en al opluchting valt haar ten deel totdat ze ziet dat hij gouden platen bij zich draagt.
'Zou ze het zo weer overdoen?' vragen de meisjes in koor aan Marco.
Terwijl Marco zijn zwembroek iets hoger optrekt spreekt hij de legendarische woorden: 'Schouder aan schouder zou ik zeggen.'
'Marco, je steunt me toch nog steeds hè?'
'Wie A zegt moet ook B zeggen. Je kunt die arme kindertjes toch niet zo maar laten creperen? Kijk nou eens goed naar die lieve gezichtjes! Doen die jou helemaal niets?'
'Natuurlijk wel, ik wil ze ook nog steeds steunen maar niet met mijn gehele vermogen.'
'Twee ton is toch een schijntje voor jou? Wat had je anders in gedachten?'
'Tweeduizend lijkt me alleszins fair, meer likes heb ik nog nooit gehad.'
'Ze zou het zo weer overdoen,' zetten de meisjes weer in.
'Ssst,' gebiedt Marco de meisjes stil te zijn. 'Mijn oordeel is geveld: of je maakt die twee ton nu over of je doet boete in San Pedro Cutud volgens plaatselijk gebruik. De kindertjes hier hebben al aangeboden om grote asfaltnagels met een brede kop te maken van jouw gouden platen voor het jaarlijkse kruisigingsritueel. Ik heb er zelf ook nog een paar eigen bijgedaan, van platina welteverstaan.'
* Alle credits voor Hester Kranendonk.